Solidarność i Pamięć Adoracja http://www.connect.ab.ca/~dbubel/ro3.htm W Nowym Testamencie pojęcie chwały Bożej zachowuje centralne znaczenie. Człowiek uwielbia Boga i oddaje Mu cześć na świadectwo całej ziemi. Uwielbieniem Boga jest także sławienie przymiotów Odwiecznego Syna i Ducha. Wysławiamy Boga za to Kim jest. Przez (Chrystusa) składamy Bogu ofiarę czci ustawicznie, odpowiadając ludziom jak wspaniałe jest Imię Jego (Hbr 13:15). "A my poznawszy Boga, starać się będziemy, abyśmy Go lepiej poznali". Śpiewajmy Mu na osobności, z pochylonym czołem lub w kościele klęcząc na kolanach. Wielki, uniwersalny Kościół Chrystusowy błogosławi i wielbi Boga Ojca stworzyciela i dawcę zbawienia w Synu Bożym, przez Ducha, który udziela nam przybranego synostwa. Adorować kogoś , to znaczy zagubić się w zachwycie. "Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa; On napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym na wyżynach niebieskich - w Chrystusie. Jego błogosławieństwa objawiają się w słowie i darach. Jemu tylko, odtąd, aż na wieki należy się dziękczynienie i adoracja, jako naszemu Stwórcy i Zbawicielowi. Adoracja to oddawanie Bogu czci i uwielbienia, chociaż wyraża się nie tylko w postaci słów, ale niejako poza słowami ponieważ jest stanem duszy. Brak zakochanych w Bogu ludzi stanowi głęboki kryzys Kościoła. Nie wystarczą formy w postaci gestów lub innych znaków utożsamiających oddanie Najwyższemu boskiego szacunku. W znaczeniu religijnym jest to akt czci człowieka odczuwającego swoją zależność i niższość , nawet jakby nicość. Podobnego gestu zażądał Jehowa od Mojżesza, zalecając mu zdjęcie butów, co miało oznaczać obnażenie się duchowe wobec gorejącego świętością Boga Izraela. Nie wystarczy więc znak ostrzegawczy sumienia, przypominają nam o nienaruszalnej świętości Boga, ponieważ wpływ nawet wrażliwego sumienia można osłabić. Adoracja jest postawą stworzenia - wywyższaniem Boga i pomniejszaniem siebie. Dzięki tej postawie duchowej patriarcha pojął, że człowiek podejmuje dialog z Bogiem w postaci gestu- dobrowolnego uniżenia się , gdy pada na twarz w swojej zupełnej bezradności, albo wznosi ręce do nieba, oczekując że "siła z góry" uzupełni niewydolność ludzkiej interwencji. Kiedyś Mojżesz wstawiał się za armią żydowską, wznosząc ręce ku niebu. Podnoszenie czystych rąk w górę miało znaczyć, że duchowy pośrednik ma czyste intencje w modlitwie wstawienniczej, ale również oznaczało oddanie czci, uwielbienia i gotowość na wysłuchaną, zwykle nagłą prośbę. Do takiej właśnie modlitwy gestu, zachęca nas największy poeta Biblii Dawid, pisząc: "O, pójdźmy się kłaniajmy, klękajmy, padajmy tuż przed Panem swym". http://www.resurrexit.wsd.opole.pl/adoracja.htm Wywiad z ojcem Marie-Jacques zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl dotykserca.keep.pl